پالینوبایواستراتیگرافی و پالئوژئوگرافی رسوبات اردویسین در جنوب بجنورد

ناحیه مورد مطالعه در 42 کیلومتری جنوب بجنورد (مسیر جاده بجنورد - اسفراین) قرار دارد. رسوبات پالئوزوئیک در این ناحیه بخوبی گسترش داشته و از پائین به بالا به سازندهای میلا، لشکرک ، قلی، نیور، پادها و خوش ییلاق تقسیم شده است . رسوبات اردویسین در ناحیه مورد مطالعه گسترش قابل ملاحظه داشته و ضخامتی بالغ بر یکهزار متر دارد. که در این رساله تنها 871 متر از نظر پالینولوژیکی مورد مطالعه قرار گرفته است . در این مطالعه از ضخامت رسوبات اردویسین ناحیه 238 نمونه بطور سیستماتیک تهیه گردید. از این تعداد، تنها 119 نمونه انتخاب و در آزمایشگاه تجزیه و میکروفسیل های آن مورد بررسی و تحقیق قرار گرفت . رویهمرفته 54 گونه آکریتارش در این مطالعه شناسائی گردید که بر حسب انتشار چینه شناسی آنها در هفت زون آکریتارشی از پایین به بالا منظم شده و در صفحات مصور 1 تا 10 نشان داده شده اند. زونهای آکریتارش i تا iv در ضخامت 532 متر از رسوبات اردویسین زیرین (tremadocian - arenigian) میباشند. زونهای آکریتارش v تا vii در بقیه رسوبات اردویسین ناحیه مورد مطالعه گسترش داشته و بیانگر اردویسین میانی و بالائی هستند. مقیاسه گونه های آکریتارش شناخته شده از رسوبات اردویسین ناحیه مورد مطالعه با اجتماعات آکریتارشی افقهای رسوبی همزمان از سایر نقاط ایران و جهان نشان میدهد که: اولا ناحیه مورد مطالعه با البرز و زاگرس و ایران مرکزی حوضه رسوبی واحدی را تشکیل میداده اند. ثانیا تمام خشکی ایران زمین جزء اقلیم آکریتارش مدیترانه بوده است که این اقلیم خود تحت تاثیر آب و هوای نسبتا سرد قرار داشته است .